متن پادکست:
سلام ما به محرم، به غصه و غم مهدی
به چشم کاسه‌ی خون و به شال ماتم مهدی
سلام ما به محرم، به شور و حال و عیانش
سلام ما به حسین و به اشک محبّانش
سلام عرض می‌کنم خدمت همه‌ی دوستان و عزیزان دلم؛ همه‌ی کسایی که دل بزرگشون لبریز از محبّت اهل بیته.
کم کم داریم نزدیک می‌شیم به ایّام سوگواری سید و سالار شهیدان حسین بن علی علیه السّلام.
به همین بهانه خواستم یادی کنیم از زمزمه‌ی حسرت هزار هزار پیرغلام مکتب امام حسین که آرزو می‌کردن روز عاشورا در رکاب امام مظلومشون باشن و شونه به شونش شمشیر بزنن و تو آغوش اون بزرگوار جون بدن. کسایی که از عمق وجودشون فریاد می‌زدن: «یا لَیتنا کنّا معک»؛ ینی ای کاش ما هم در کنار تو بودیم …
وقتی به عاقبت کار شهدای کربلا خوب نگاه می‌کنی، می‌بینی این هزاران نفر بی‌جهت حسرت حضور تو عاشورا و جانبازی کنار سید الشهدا رو نمی‌خوردن. درسته که اونا ایثار بزرگی کردن و از خانواده و مال و جونشون گذشتن، اما در عوض اسمشون تا ابد تو تاریخ موندگار شد و خدا بهشتشو بهشون پیشکش کرد و تا ابد هم نشین پیامبر و خاندان پیامبر شدن. واقعاً باید بهشون آفرین گفت. عجب معامله خوبی کردن با خدا! دنیای ناچیزشونو دادنو سعادت جاودانه‌ی آخرتو خریدن.
یعنی میشه یه روزی، یه جایی، همچین فرصتی نصیب ما هم بشه؟ من که می‌گم حتماً میشه! لابد می‌پرسین چطوری؟!
کافیه بشینیم فکر کنیم ببینیم شهدای کربلا دقیقاً چکار کردن که تونستن به اون مقام و جایگاه دست پیدا کنن؟ به نظرم خیلی پیچیده نیست! اونا امام زمان خودشونو شناختن، به دعوتش لبّیک گفتن و تا آخرین قطره‌ی خون پای حرفشون وایستادن. از امامشون حمایت کردن. نه فقط به زبون! بلکه حاضر شدن تیر چلّه‌ی کمون دشمن به سینهی خودشون بشینه اما یه خراش هم به بدن اهل بیت پیامبر وارد نشه. حاضر شدن از آسایشو وعده و وعیدای شیطون بگذرن ولی امامشون تنها نمونه …
حالا یه سؤال. ما امام زمان خودمونو می‌شناسیم؟ به دعوتش لبیّک گفتیم؟ حاضریم اونطوری که خودمونو سینه چاک محبتش نشون می‌دیم، براش جانبازی و ایثار کنیم و از آسایش و مالمون بگذریم؟ اگه واقعاً برای این کارا آماده نیستیم بهتره لافشو نزنیم. چون عاقبتمون بجای شهدای کربلا میشه عاقبت نامردای کوفه! همونایی که به امامشون می‌گفتن بیا تا حمایتت کنیم. اما وقتی پای عمل رسید و سایه‌ی شمشیرو دیدن، جا زدن و همه چیو فراموش کردن و شب عاشورا خیلی راحت شامشونو خوردنو سرشونو روی بالین گذاشتن و خوابیدن و خوابیدنو خوابیدن!
اما اگر مرد عملینو از ته قلب آرزو دارین مثل شهدای کربلا اسمتون تا ابد در تاریخ ثبت بشه، بهتره زودتر دست روی زانو بذارین و با یه «یا الله» از جاتون بلند شید و یه جفت پوتین آهنی پاتون کنینو به میدون بیاین. یادمون نره که تاریخ همیشه تکرار میشه! امام زمان ما همون امام زمان عاشوراست. دشمنشم همینطور. فقط رنگ و لباسش عوض شده. پس منتظر چی هستین؟ منتظر کی هستین؟ مسلم بن عقیل؟! کسی که حقّ امامو فریاد بزنه و مردمو دعوت کنه تا اونو از طاغوتای زمان پس بگیرن؟ خب گوشاتونو باز کنین تا بشنوین. بشنوین صدای علامه «منصور هاشمی خراسانی» رو که درست مثل مسلم بن عقیل همه‌ی مسلمونارو دعوت می‌کنه به حمایت از امام. دعوت می‌کنه به یاری امام. دعوت می‌کنه به حکومت امام. دعوت می‌کنه به بهشت. به همنشینی با پیامبر و خاندان پیامبر. پس منتظر چی هستید؟
بیاید با هم نامه‌ی مسلم زمانمونو بخونیم تا هرکس مردِ عمله به میدون بیاد …
نامه‌ای از آن جناب در تشبیه کار خود برای مهدی به کار مسلم بن عقیل برای حسین
جناب منصور هاشمی خراسانی در نامه‌ای برای عمیر بن احمد حسینی از یاران خود در خراسان نوشت:
«بسم الله الرّحمن الرّحیم
و امّا بعد؛ ای پسر احمد! هرآینه مَثَل من در میان اهل خراسان مَثَل مسلم بن عقیل در میان اهل عراق است؛ پس بنگرید که با من چگونه می‌کنید؛ زیرا به خدا سوگند مهدی برای چیزی قیام می‌کند که حسین برای آن قیام کرد و هر کس مهدی را یاری کند مانند کسی است که حسین را یاری کرده و رستگاری برای کسی است که به پیمان خود با او وفادار است؛ و السّلام».
